home

Fertiliteitsarts Paul Flierman : ik zie blijdschap en teleurstelling

Op mijn spreekuur zie ik mensen uit allerlei landen en lagen van de bevolking. Wat ze gemeen hebben: een kinderwens. De kans om in het eerste jaar zwanger te raken is over het algemeen vrij groot. Als dit na een tijd niet is gelukt, groeit vaak de frustratie en zoeken mensen hulp.

Behandeling of ‘spontaan’ proberen

Ik onderzoek of er een medische oorzaak is waarom een vrouw nog niet zwanger is. En of een behandeling betere kansen biedt dan het zelf blijven proberen. Kunnen we geen medische oorzaak ontdekken, dan is een behandeling niet altijd ons advies. Een behandeling is fysiek belastend en aan elke behandeling kleven risico’s. Maar vooral: het zorgt voor spanning. En wat veel mensen zich niet realiseren: de kans om zwanger te raken via een behandeling is zonder medische oorzaak niet per se groter dan wanneer stellen het ‘spontaan’ blijven proberen.

Van eisprong repareren tot IVF

Als we samen besluiten wel voor een behandeling te gaan, dan is er gelukkig veel mogelijk. We hebben voor nagenoeg alle behandelingen de techniek en expertise in huis. Van het ‘repareren’ van de eisprong tot insemineren – het zaad inbrengen in de baarmoeder – en IVF of ICSI: de eicel met de zaadcel bevruchten in het laboratorium. 6 tot 7 van de 10 vrouwen die hier komen voor een behandeling raken uiteindelijk zwanger. Als je zo’n traject hebt doorlopen, is de blijdschap als het lukt extra groot. Ik doe dit werk al 23 jaar, maar dat blijft mooi om te zien.

Vruchtbaarheid na je 35e

Er zijn ook beperkingen. Vanaf je 35e neemt de kans om spontaan zwanger te worden af. Uiteraard kijken we ook dan samen wat we kunnen doen. Maar als het spontaan niet lukt, is er geen garantie dat het met behulp van een dokter wel goed gaat. Als het ondanks de inspanningen niet lukt zwanger te raken, zie ik vaak teleurstelling. Vaak hadden mensen meer gehoopt van een behandeling en komt de klap hard aan.

Heftig litteken

Die teleurstelling kan een heftig litteken zijn. Vrouwen omschrijven het wel eens als rouw voor een leven dat er niet geweest is. Met alle fases die erbij horen; van boosheid naar verdriet tot acceptatie. Verdriet kan ik niet wegnemen, maar wat ik wel probeer is mensen zo goed mogelijk mee te nemen in de onderzoeken, uitslagen en wat we wel en niet kunnen doen. Zodat ze de situatie in ieder geval snappen. Voor veel mensen is dat eerste stap naar acceptatie.