home

Erkan Özmen en Hilal Özmen-Özer, pacemakertechnicus en farmaceutisch consulent

Erkan en Hilal Özmen - Rubriek Knappe Kop

In deze speciale editie van Knappe Koppen stellen we jullie voor aan echtgenoten Erkan Özmen en Hilal Özmen-Özer. Hij werkt op de afdeling Cardiologie en is pacemakertechnicus in opleiding, zij werkt als farmaceutisch consulent. Beiden kregen ze Covid-19 in oktober 2020, wat voor Erkan leidde tot een coma van 10 dagen op de IC. Na een lange revalidatie haalde hij onlangs een 10 voor een toets. Hilal: ‘Ik ben zo ontzettend trots op hem.’

Neem ons mee terug naar oktober 2020: wat gebeurde er?

Erkan: ‘Mijn vrouw en ik hadden corona en flink wat klachten. Op de derde dag daalde mijn saturatie en moest ik met de ambulance naar het ziekenhuis. In OLVG was helaas geen plek, dus werd ik op de longafdeling in Alkmaar opgenomen. Daar bleef mijn saturatie dalen en moest ik naar de IC, waar ik in coma werd gebracht.’

Hilal: ‘Naast zijn bed kon ik alleen maar huilen. Op één dag overleden 3 patiënten op de IC: ik was zo bang om Erkan ook kwijt te raken. In 2 weken tijd ben ik 8 kilo afgevallen. Autorijden durfde ik ook niet meer, maar gelukkig bracht de broer van Erkan me elke dag naar het ziekenhuis. Toen Erkan na 10 dagen wakker werd, herkende hij me niet. Daar was ik door de artsen voor gewaarschuwd, maar toch voelde het vreemd.’

Kun jij je dat moment nog herinneren, Erkan?

‘Jazeker, alles was vaag. Ik zag niet scherp en wist totaal niet waar ik was. Boven mijn bed hingen foto’s van mijn gezin, maar ik heb aan een verpleegkundige gevraagd deze weg te halen, want ik kende die mensen niet. Ook had ik totaal geen spierkracht meer: ik kon niet meer lopen en zelfs geen lepel vasthouden. Toen ik na 3 weken uit het ziekenhuis werd ontslagen volgde daarom een lang revalidatietraject bij de fysiotherapeut.’

Ik kan me voorstellen dat deze ervaring er erg heeft ingehakt bij jullie.

Hilal: ‘Ontzettend. Toen alles achter de rug was heb ik een tijdje therapie nodig gehad. Ik herbeleefde alles steeds en had veel paniek in mijn lijf. Daarnaast had ik zelf ook nog lichamelijke klachten na Covid. Ik was heel moe en had continu koude rillingen. Mensen om ons heen vroegen vaak hoe het met Erkan was, maar weinig mensen keken naar mij. Dat vond ik soms lastig, want door de dagen op de IC en mijn eigen Covid was ik echt kapot.’

Erkan: ‘De eerste weken na mijn ziekenhuisopname waren heel vermoeiend. Ik kon weinig, lag alleen maar op de bank en raakte snel overprikkeld door onze drie kinderen. Regelmatig ging ik een uurtje naar boven om bij te komen. Ook tussen ons als echtgenoten liep het stroef: we waren beiden niet fit en prikkelbaar. Dan kun je minder van elkaar hebben.’

Hilal: ‘Toch zijn we er uiteindelijk sterker van geworden. Om te revalideren hebben we samen veel gewandeld, wat we erg fijn vonden. We beseften: we hebben het goed samen.’

Wanneer zijn jullie weer aan het werk gegaan?

Erkan: ‘Na een half jaar ben ik rustig aan begonnen uren op te bouwen. Ik kon me slecht concentreren en kon niet meer dan 2 regels lezen; daarna begonnen de letters voor mijn ogen te dansen. In het begin keek ik mee met een collega, want ik kon de stappen niet zelf bedenken. Het was niet zo dat mijn kennis kwijt was, het leek eerder alsof de verbindingen in mijn hoofd stuk waren. Pas als iemand iets voor deed wist ik het weer en kon ik het weer reproduceren. Ik werd daar wel onzeker van, ook bij toetsen. Ik doe een opleiding tot pacemakertechnicus en moet daarvoor veel studeren. Dat kost me meer moeite dan voorheen, maar onlangs haalde ik ineens een 10, dus nu weet ik dat het een tandje minder kan.’

Hilal: ‘Ik ben heel trots op Erkan dat hij zijn opleiding weer heeft opgepakt en dat hij zulke goede cijfers haalt.’

Erkan: ‘Dat is dankzij jou. Ik heb regelmatig gedacht: het lukt me niet, ik kan het niet meer. Maar Hilal stimuleerde me dan toch om door te gaan. Daar ben ik haar heel dankbaar voor.’

Heeft OLVG, ondanks dat je in Alkmaar in het ziekenhuis lag, nog iets kunnen betekenen?

Hilal: ‘Zeker. In de periode dat we ziek waren hebben we zoveel kaartjes en steun ontvangen. Ik weet nu precies waar mensen het over hebben als ze praten over ‘het OLVG-gevoel’. Dat gevoel is heel speciaal.’

Erkan: ‘Een collega van me heeft toen ik in coma lag elke dag een appje gestuurd. Hij berichtte over hoe het met mij ging en wat er allemaal in de wereld was gebeurd die dag. Ondanks dat er al 2 jaar voorbij is pak ik die appjes er af en toe even bij en lees ik alles door. Het herinnert me eraan waar ik vandaan kom en hoe dankbaar ik ben over waar ik nu sta.’