‘Ik pufte mee met barende vrouwen’

Hoe ben je in OLVG terechtgekomen?

‘Via mijn schoonzusje kwam ik in contact met Sabine Logtenberg. Sabine is verloskundige in OLVG en wilde mij voor het schrijven van het script voorzien van medische informatie en anekdotes. Ook checkte ze samen met verloskundige Jolijn Betlem mijn scripts op medische onjuistheden. Ik had enorm veel aan hun goede verhalen en details, maar tijdens een middagje bij mij thuis zei Sabine: ‘Als je écht wil weten hoe het zit moet je meelopen op de afdeling.’

Hoe vaak heb je meegelopen?

‘In totaal 5 of 6 dagen. Van te voren dacht ik dat 2 keer wel genoeg zou zijn. Ik wilde vooral goed kijken hoe een verloskundige zich beweegt en hoe haar interactie is met de barende en haar collega’s. Maar de eerste twee dagen was ik zo overweldigd door emoties dat ik helemaal niet goed opgelet heb. Sowieso stelde ik me onzichtbaar op, want ik voelde me een beetje een indringer. Dus ik stond in een hoekje achter een gordijn mee te kijken en moest zachtjes huilen als de baby’s ter wereld kwamen. Sabine zei toen: ‘Als jij je zo afzijdig houdt, heb je er niet veel aan. Help maar mee.’ Dus toen stond ik ineens met een voet van een barende vrouw in mijn heup mee te puffen. Ik gaf slokjes water en was met washandjes in de weer.’

Net zoals je nu in de serie doet…

‘Ja, na die eerste twee dagen besloot ik vaker mee te lopen, omdat ik het fantastisch vond als inspiratiebron. Ik kon wel alles zelf bedenken als schrijver, maar op de afdeling gebeurde alles voor mijn ogen. Hoe de aanstaande vader de hand van de barende vasthoudt. Of hoe een blik van een verloskundige de barende aanmoedigt. Dat was zo waardevol. Al die details heb ik kunnen meenemen in de serie.’

Hoe heb je het werk van de verloskundigen ervaren?

‘Ze hebben allemaal, stuk voor stuk, indruk op me gemaakt. Ze geven zoveel van zichzelf, zijn geduldig en empathisch. Ook hebben ze veel expertise en inschattingsvermogen van wat de barende op dat moment nodig heeft. Je ziet ook dat dat verschil maakt voor de vrouwen. Ik heb zelf ook in het ziekenhuis gelegen en ik weet nog steeds de momenten dat een zorgmedewerker je aankijkt en je daarmee het gevoel heeft dat het goed komt. Dat is van onschatbare waarde.’

Heb je tijdens de meeloopdagen ook heftige situaties meegemaakt?

‘Jazeker, tijdens een bevalling bleek dat het kindje het moeilijk had, dus dat werd een spoedkeizersnede. Ik trok me terug op de gang, maar Sabine zei: ‘Als je écht wil weten hoe het gaat moet je nu die operatiekamer in.’ Gelukkig is het goed gekomen met de baby en zijn moeder, maar ik vond het doodeng. Ineens besefte ik dat dit ook gebeurt. Tot dan toe had ik een heel fijn beeld van het werk van verloskundigen: prachtige, gezonde kinderen ter wereld brengen. Blije ouders naar huis sturen. Ik dacht zelfs: ik ben mijn roeping misgelopen, ik had ook verloskundige kunnen worden. Maar na die spoedkeizersnede besefte ik dat ik dit werk niet zou aankunnen. En wat ik nog heftiger vond: de verloskundigen moesten daarna meteen door naar de volgende bevalling.’

Welke boodschap wilde je uitdragen in de serie?

‘Ik wilde laten terugkomen dat verloskundige zijn hard werken is. Toen ik meeliep dacht ik: wanneer mag ik plassen? Wanneer mag ik wat eten? Dat is helemaal niet vanzelfsprekend namelijk. Ik was heel trots dat Sabine en Jolijn na de eerste viewing zeiden dat het levensecht leek. Zoals het is en zoals het gaat op de afdeling. Natuurlijk is het gedramatiseerd door enkele persoonlijke lijnen van de hoofdrolspelers. Liefdeslijnen. Ik heb echt een kruising proberen te maken tussen een documentaire en Grey’s Anatomy. Wat mij betreft is dat goed gelukt.’

De serie Dag & Nacht is vanaf vanavond elke woensdag om 20.35 uur te zien bij de AVRO/TROS op NPO1.