Coen Verbraak: ‘De documentaire was pas af toen het af was.’

Wat maakte je zo nieuwsgierig naar OLVG, dat je er een documentaire over wilde maken?

‘Doordat ik vlakbij de vestiging in Oost woon, is het ziekenhuis voor mij een vertrouwde plek. Ik kom er wel eens om bloed te prikken of om mensen te bezoeken. Als ik dan door de lange gang naar achteren loop, de zogenaamde Lichtstraat, kom ik zoveel verschillende mensen en culturen tegen. Zoveel nationaliteiten. En ineens zag ik daarin het beeld van een slagader: een aorta waar de hele multiculturele stad doorheen stroomt, met vertakkingen naar polipleinen en verpleegafdelingen. Graag wilde ik de mensen en verhalen achter dat beeld vastleggen.’

Al in 2018 klopte je met je plannen bij het ziekenhuis aan. Had je van tevoren gedacht dat het zo’n lang project zou worden?

‘Ja en nee. Het was nooit de bedoeling dat het snel klaar was. Als je gaat filmen in een ziekenhuis moet je goede afspraken maken over de privacy van medewerkers en patiënten. Daarnaast duurt het even voordat je weet welke mensen je gaat volgen en wil je de tijd nemen om echt een mooi portret van ze te maken. Daarbij moet je geen dingen overhaast doen: het is pas af als het af is. Wat ik echter nooit als scenario had kunnen bedenken was de uitbraak van een wereldwijde pandemie. Door corona ging het ziekenhuis deels op slot en liep alles anders dan gedacht.’

Kon je wel doorgaan met filmen tijdens corona?

‘Stoppen is nooit aan de orde geweest, maar toen het virus net om zich heen greep wisten we niet hoe gevaarlijk het was. Je eerste reflex als journalist is dat je erbij wil zijn als zoiets ingrijpends gebeurt, maar in eerste instantie kon dat helemaal niet. Zéker niet met een hele filmploeg.
Op een gegeven moment konden artsen beter inschatten of en op welke manier we een afdeling binnen konden komen. Zo hebben we een tijd lang gedraaid in van die maanmannetjespakken, die iedereen die met coronapatiënten werkte droeg. Niet comfortabel, wel noodzakelijk.’

Heb je nog overwogen om er een coronaserie van te maken?

‘Nee, want dat wilde ik niet. Ik kon niet om corona heen: zo ernstig en uniek was het. Maar ik wilde niet dat het virus de serie zou domineren. Daarom heb ik er ook voor gekozen om de verhalen over corona in slechts 1 van de 4 afleveringen te stoppen.’

Ben je door het maken van deze documentaire anders naar het ziekenhuis gaan kijken?

‘Zeker. Als patiënt heb je niet door hoeveel mensen en afdelingen er betrokken zijn bij jouw behandeling. Daarom heb ik er ook bewust voor gekozen om niet alleen artsen aan het woord te laten, maar ook mensen van de schoonmaak en het beddentransport. Dat zijn mensen die voor de logistiek van het ziekenhuis cruciaal zijn. Als een ziekenhuis ’s ochtends vroeg niet spik en span is schoongemaakt, kan er geen chirurg veilig werken. Het ziekenhuis zit in elkaar als een Zwitsers horloge, waarvan alle radartjes elkaar nodig hebben en in elkaar grijpen. Dat heb ik nu met eigen ogen kunnen zien.’

Voorafgaand aan de opnamen voelde OLVG vertrouwd voor je. Kom je er nu nog steeds graag?

‘Niemand wil natuurlijk in het ziekenhuis belanden, dus in die zin ben ik er niet graag. Maar door de serie ben ik de mensen die in de zorg werken nog meer gaan waarderen. Ik was echt onder de indruk van hun warmte en toewijding richting de patiënten. Heel bijzonder. Dus als ik dan toch een keer moet worden opgenomen weet ik dat ik in goede handen ben.’