Lex Baneman, medewerker postkamer

Je bent een van de bekende gezichten van de postkamer. Hoelang werk je al voor OLVG?

‘Sinds 2010. Ik ben even weggeweest, maar kwam na de fusie in 2015 terug. Ik werkte in het archief en de linnenkamer, maar voel me het meest thuis in de postkamer. Vooral op locatie West: door de centrale plek heb je de hele dag aanloop. Van artsen tot pakketleveranciers: je spreekt veel verschillende mensen. Dat vind ik heel leuk.’

Waar bestaat het werk op de postkamer uit?

‘Ik sorteer de uitgaande post op spoed of niet-spoed en verdeel inkomende post over de postvakjes van de afdelingen. Afdelingsassistenten halen in principe de post op, maar als een pakketje hier al drie dagen ligt loop ik zelf even naar de afdeling. Ik weet ten slotte niet of er iets bederfelijks in zit. Ook werken we samen met het laboratorium. Op locatie Oost komt elke ochtend de medisch-diagnostische post (bloedmonsters en kweken) binnen. Deze brengen we direct naar het lab.’

Is de post nog net zo belangrijk als vroeger?

‘Nee, er is veel veranderd. De meeste (medische) brieven gaan tegenwoordig digitaal, dus de hoeveelheid post die door onze handen gaat is enorm afgenomen. Toch blijft er altijd post. Kaarten en pakketjes voor patiënten, papieren afsprakenoverzichten, tijdschriften en reclame blijven binnenkomen. Maar waar vroeger vier of vijf mensen in de postkamer op locatie Oost werkten, is er nu vaak nog maar één collega aanwezig.’

Komt er wel eens een verdacht pakketje binnen?

‘Heel soms. Een collega kreeg eens een brief zonder geadresseerde. Toen hij hem opende, bleek er poeder in te zitten. Hij moest meteen naar de Spoedeisende Hulp om te controleren of hij niets had ingeademd. Gelukkig bleek het om een kleine hoeveelheid pesticiden te gaan. Niet gevaarlijk, maar wel een nare ervaring.’

In 2023 kwam je eerste roman uit. Waar gaat deze over?

‘Over een schaker met een angststoornis. Het verhaal is geïnspireerd op een grootmeester die nooit onder de mensen kwam. Hij was miljonair, maar kon er niet van genieten omdat hij zijn huis niet uitkwam. Dat gegeven vond ik intrigerend. Ik heb het niet helemaal uitgezocht, want ik wilde er ook mijn eigen fantasie in kwijt. Volgens mijn uitgever loopt de verkoop goed, zeker voor een debuut.’

Ben je al bezig met het volgende boek?

‘Jazeker, momenteel schrijf ik een roman over de Spaarndammerbuurt, in Amsterdam West. Ik ben daar zelf geboren en getogen. Het verhaal speelt zich af in een volkse omgeving, met ruige types: mensen die weinig werken, veel drinken en soms in de criminaliteit belanden. Een deel komt uit mijn eigen herinneringen, een ander deel uit verhalen die ik heb gehoord. Ik ben ongeveer op een derde; het boek verschijnt hopelijk eind volgend jaar.’

Dus overdag onder de mensen, ’s avonds in stilte achter je schrijftafel?

‘Ja, zodra de kinderen naar bed zijn kruip ik achter mijn antieke schrijftafel in onze woonkamer. Elke avond, tussen negen uur en middernacht. Het liefst met een goed sigaartje en een cognac erbij. Of er ooit een boek over OLVG komt? Haha, nóg niet. Er lopen hier genoeg kleurrijke collega’s rond die schrijversmateriaal zijn, maar zolang ik hier werk houd ik dat gescheiden. Je moet werk en fictie niet te veel vermengen.’