Vrijwilliger Ellen is er voor wat extra aandacht : 'sommige patiënten krijgen nooit bezoek'

Wat doe je precies als vrijwilliger op de afdeling?

‘Eens per week ben ik een paar uur in het ziekenhuis om wat extra aandacht te geven aan patiënten. Van de verpleegkundigen krijgen we een lijst met namen van patiënten die misschien wel zin hebben in een praatje, met hun leeftijd en kamernummer erbij. Ik klop op de deur, stel me voor en leg uit waarom ik er ben. Soms zijn mensen moe of hebben ze pijn en willen ze niet praten—dat respecteer ik natuurlijk. Maar vaak zijn het juist hele mooie, lange gesprekken, soms wel anderhalf uur.’

Hoe reageren patiënten op jouw bezoek?

‘Eigenlijk altijd heel positief. Ze bedanken me na afloop en ik bedank hen ook voor hun openheid en tijd. Veel mensen vertellen echt alles: over hun leven, hun gezin, vakantieplannen. Laatst sprak ik een vrouw uit Indonesië—ik ben daar zelf ook geweest, dus we konden fijn over het land en het eten praten. Ze vond het heerlijk om even weg te zijn van het ziekenhuisgevoel. Je merkt echt dat het hen goed doet, even persoonlijke aandacht.’

Merk je verschil op de afdeling door deze gesprekken?

‘Ja, absoluut. Verpleegkundigen merken dat patiënten minder vaak op de bel drukken en minder om aandacht vragen als wij zijn geweest. Het ontlast het zorgpersoneel echt, zij hebben gewoon de tijd niet om zolang met patiënten te praten. Het project is begin dit jaar gestart op de afdeling Urologie en sinds kort werk ik ook op de afdeling Cardiothoracale Chirurgie. Patiënten op die afdeling hebben vaak net een zware operatie achter de rug en waarderen het als ik even langskom.’

Zijn er ook moeilijke momenten in dit werk?

‘Je hoort soms hele verdrietige verhalen. Er zijn mensen die geen bezoek krijgen of om gezondheidsredenen voorlopig niet naar huis kunnen. Eenzaamheid is echt schrijnend. Soms raakt het me natuurlijk wel, maar ik neem het niet mee naar huis. Er zijn vrijwilligers die soms even moeten bijkomen na een gesprek, maar dat heb ik niet. Thuis praat ik ook niet over de patiënten. Als vrijwilliger tekenen we een privacycontract, dus dat wat mensen mij vertellen blijft tussen ons.’

Wat maakt dit vrijwilligerswerk voor jou zo waardevol?

‘Je komt zoveel verschillende mensen tegen, met zoveel verschillende verhalen. Ik vind het mooi om hen even afleiding te geven en ze uit het ‘patiëntenverhaal’ te halen. Laatst vertelde een vrouw zo enthousiast over haar bedrijf, dat ze ineens zei: ‘ik vergeet helemaal dat ik pijn heb.’ Ik let altijd goed op de non-verbale signalen—worden ze moe, kijken ze op de klok? Dan rond ik het af. Gemiddeld ben ik zo’n 30 tot 40 minuten met iemand in gesprek. Het geeft mij zelf ook veel voldoening. Ik kom altijd blij thuis. En het is fijn om te horen dat het echt werkt.’