home

‘Op de Albert Cuyp kreeg ik gratis gordijnhaakjes’

Foto van Michiel Gorzeman

In de week voor Kerst keken bijna een miljoen Nederlanders naar de documentaire ‘OLVG, ziekenhuis met een hart’. Anoniem door het ziekenhuis lopen was er daarna niet meer bij voor de 14 artsen, verpleegkundigen en collega's van de ondersteunende diensten die te zien waren. We vroegen Michiel Gorzeman, arts op de Spoedeisende Hulp (SEH), naar zijn ervaringen. Gekscherend: ‘Dat zelfs de Linda. over me sprak…nu is mijn leven geslaagd.’

Toen ik je de dag voor de uitzendingen sprak, wist je nog niet zeker of je met je gezin ging kijken. Je zoons wilde liever een Star Wars serie zien. En, wat is het geworden?

‘We hebben toch de documentaire gekeken! Mijn twee puberzoons toonden aanvankelijk weinig interesse; ze wilden ook niet mee naar de première. Maar uiteindelijk wilden ze elke avond kijken. Ze snapten ook ineens veel beter wat mijn werk inhoudt en wat ik de hele dag doe. Ze voelden zich ook trots. Dat vond ik mooi om te zien. Maar ook mijn ouders hebben veel reacties gehad. Oude bekenden die ze al 30 jaar niet gesproken hadden hingen ineens aan de lijn.’

Als een van de hoofdrolspelers was je vier avonden achter elkaar op nationale televisie. Hoe heb je dat ervaren?

‘Ik vond het wel grappig. Ik kreeg veel berichtjes en op straat werd ik af en toe nagekeken. Maar vooral in OLVG kreeg ik veel reacties en wilden mensen met me op de foto en een handtekening. En op LinkedIn werd mijn profiel zoveel bekeken dat ik van LinkedIn een bericht kreeg met de vraag of ik niet een bepaald abonnement wilde. Maar het leukst vond ik dat ik naar de Albert Cuyp ging voor een gordijnrails en de verkoopster me herkende. Ze gaf me korting en gratis gordijnhaakjes.’

Je werd gefilmd op best pittige momenten: voor- en na een reanimatie en tijdens een gesprek met een oude patiënt, voor wie je eigenlijk niets meer kon doen. Wat vond je ervan dat zoveel mensen meekeken?

‘De eerste dagen dat de filmploeg met me meeliep was ik achteraf kapot. Want het is niet alleen Coen Verbraak, maar ook een cameraman, een geluidsman, iemand van onze afdeling Communicatie en iemand van BNN/VARA. Je hebt continu 5 mensen om je heen lopen: niet bepaald een fly on the wall. Toen dacht ik: wil ik dit wel? Gelukkig konden we daar open met elkaar over praten, waardoor het makkelijker werd. Gezellig, zelfs. Zelfs zo gezellig dat ik ze nu wel eens mis. Met Rens van BNN/VARA heb ik echt een goede band opgebouwd, dus we hebben afgesproken binnenkort iets te gaan drinken.’

In de eerste aflevering van de documentaire zei je voor de camera dat je door corona nog nooit zo’n rustige oudejaarsavond (het was 2020, red.) in OLVG had beleefd: ‘Het lijkt hier Apeldoorn wel.’ Kort daarna hing het Gelre Ziekenhuis Apeldoorn aan de telefoon.

Michiel lacht. ‘Je beledigt helaas altijd wel iemand. En natuurlijk was dat helemaal niet mijn bedoeling. Dus toen heb ik een filmpje gemaakt waarin ik uitleg dat ik vlakbij Apeldoorn geboren en getogen ben, dat mijn opa en oma er woonden en dat ik er heel vaak Oud & Nieuw heb gevierd. Dat het een heerlijk rustige en groene omgeving is. Rust staat daardoor voor mij synoniem aan Apeldoorn. Daarnaast heb ik uitgelegd dat ik ooit coschappen heb gelopen in het ziekenhuis van Apeldoorn, ook met Oud & Nieuw, dus dat ik heus wel weet dat het er druk kan zijn. En sorry.’

Opgelost.

‘Ja, het filmpje is goed ontvangen door de Apeldoornse collega's. Uiteindelijk kon iedereen er ook om lachen.’